Rozdział 19. Obietnice bez pokrycia

                                       Podkład muzyczny
     

      Złośliwy wiatr zaganiał niesforne kosmyki włosów prosto na moje oczy. Z irytacją odgarnęłam blond pasma za ucho. Ze znudzeniem przewijałam kolejne strony jakiejś książki. Nie pokwapiłam się nawet by spojrzeć, jaką wyciągam z kufra. Westchnęłam cicho. Mały listek spadł na moją dłoń. Przyjrzałam mu się dokładnie. On to miał przykre życie. Rodził się niczym pasożyt na pomarszczonej gałązce, pobierając od nosiciela składniki odżywcze i wodę. Chomikując to wszystko jak złodziej, troskliwie przetrzymywał płyn w żyłach. A kiedy zapas się skończył, a żywiciel nie miał nic w zanadrzu, biedny, zielony listek usychał. Zapomniany przez swojego towarzysza. Przecież gruby konar ma jeszcze setki innych, tak podobnych do niego, przyjaciół. Nic mu po tym jednym. Bezlitosny los posyła podmuch wiatru specjalnie na listek. Ten desperacko trzyma się ogonkiem azylu, jego domu, by po chwili bez życia opaść na ziemię i czekać, aż pochłonie go Matka Ziemia. Niemal widziałam gorycz wypływającą z blaszki roślinki. Zamrugałam gwałtownie, kiedy łzy napłynęły do wysuszonych oczu. Powróciłam do przeglądania tomu. Przewróciłam kartkę i zmarszczyłam brwi. Pomiędzy stronami leżało zdjęcie kilku roześmianych dzieci. Nie miały drogich rzeczy, ale ubrania były czyste i zadbane. Przybrudzone jagodami buzie szczerzyły się do aparatu. Mimowolnie odwzajemniłam uśmiech. Nagłe przerażenie zmyło z moich ust wesołość. Nie poznałam ich, załkałam cicho. Moi przyjaciele wpatrywali się we mnie naiwnym spojrzeniem, wśród małych byłam i ja. Przytuliłam fotografię do piersi. Jak ja bardzo pragnęłam choć raz jeszcze ich wszystkich zobaczyć. Moje drobne, niemożliwe do spełnienia marzenie. Powstrzymałam szloch i mocniej się w sobie skuliłam. Nagle ktoś wydarł mi z dłoni zdjęcie. Gwałtowanie się podniosłam, ocierając łzę. Gniew zawrzał we mnie na widok Ślizgonów zaśmiewających się z pamiątki. Uspokoiłam emocje, aby nie dać grupce kolejnych powodów do znęcania się nade mną. Przybrałam na twarz obojętność i najgroźniej jak tylko potrafiłam, syknęłam do Parkinson:

– Oddaj to – jak żałośnie brzmiały te słowa w odniesieniu do starszych. Starałam się opanować gniewne drżenie głosu – Ciekawe, kto cię nauczył kraść? – Niestety Pansy nie uraziły moje słowa. Wręcz przeciwnie, podsyciłam jej chore zadowolenie.

– Kto to jest? – zapytała z udawanym zaciekawieniem – Te dzieci. Twoje? – powiedziała szyderczo, po czym wybuchnęła śmiechem tak samo sztucznym jak jej umalowana twarz. Skrzywiłam usta w pogardzie, co najwyraźniej brunetkę opamiętało – Wybacz, czuły punkt. Wiesz, zawsze mogłaś podjąć się aborcji…

– Daj spokój, Pansy, wiesz dobrze, że to nie jej dzieciaki – znudzony ton przykuł uwagę wszystkich. Blaise Zabini, szóstoroczniak, chłopak, który od ponad pół roku nawet na mnie nie spojrzał, wstawił się za mną. Rozszerzyłam ze zdziwienia oczy. – Oddaj jej ten papierek i wracajmy do zamku. Zbiera się na deszcz. – Wymownie spojrzał na niebo. Grupka ślamazarnie oddaliła się w stronę szkoły. Uniosłam oczy, sklepienie było błękitne, nieskażone ani chmurą.

      Myśląc o nienormalnym zachowaniu młodego Zabiniego, spacerowałam po korytarzach Hogwartu, narażając się na nieprzychylne spojrzenia postaci z obrazów. Szłam spokojnie, nucąc jakąś mugolską piosenkę. Sing it out, sing it out, take what is left of me, make it a melody. La la la. Zachichotałam.

– Dobrze , że cię znalazłam – podbiegła do mnie zadyszana Ginny – Umbridge zwołuje wszystkich do Wielkiej Sali – mała osóbka pociągnęła mnie za rękaw i znów ruszyła biegiem. Zdumiona patrzyłam na jej falujące pod wpływem truchtu włosy. Od jakiegoś czasu przestałyśmy ze sobą spędzać czas, ja miałam swoje zmartwienia – ona Gwardię. W Sali było już większość uczniów, sądząc po kilku wolnych miejscach. Dolores Umbridge stanęła przy mównicy i zaczęła wykład. Za kobietą stali wszyscy członkowie Brygady Inkwizycyjnej. Na twarzach mieli cwaniackie uśmieszki. Irytowali mnie całą swoją dumną postawą.

– Ostrzegałam was niejednokrotnie przed konsekwencjami – była czymś niezwykle podniecona – Nikt nie przyznał się, więc na własną rękę musiałam wyłapywać zdrajców. Moi szpiedzy – prychnęłam – poznali nazwiska kilku – zamarłam w nagłym przerażeniu. To tym była tak pobudzona. Przygryzłam wargę, palcami skubałam końcówkę bluzki. Spojrzałam niepewnie na Rudą, ta również była niespokojna, niemal płakała. Na kogo padnie? – Nie myślcie, że skończy się jedynie na tej serii. Codziennie, powtarzam – codziennie, będzie wywieszana lista z nowymi osobami. Każdy, kto zauważy swoje nazwisko, musi bezwzględnie zgłosić się do mojego gabinetu, gdzie poczeka na szanownego Ministra i Aurorów. Zostanie poddany przesłuchaniu, podczas którego rozpatrzone zostanie zesłanie do Azkabanu. – Dała umyślny nacisk na ostatnie słowo. Zrobiła pauzę, by zasiać nutę strachu. Podziałało. Po raz pierwszy podczas zebrań Ropuchy nikt nawet nie drgnął. – Teraz Dracon Malfoy ogłosi listę. Proszę, by ten uczeń podszedł do mnie. – Blondyn z wyraźnym zadowoleniem wyszedł do przodu i wziął od kobiety kartkę.

– Zachariasz Smith – głośno nabrałam powietrza. Nie… Jeśli podadzą mu Veritaserum, dowiedzą się także o mnie i Ginny – Anthony Goldstein, Alicja Spinnet, Ignatia Wildsmith, Penelopa Clearwater, Eloise Migden, Nandini Johar – Tyle niewinnym uczniów opuści mury szkoły. Gdzie, do cholery jest Dumbledore?! Straciliśmy aż trzy osoby. Trzy osoby, które zbyt wiele wiedziały, by trafić w ręce Ministerstwa. Wtedy wywalenie Różowej nie uda się i będę umierać w cierpieniach, codziennie słysząc zgrzyt Dolores. Skrzywiłam się. Ślizgon wrócił do szeregu. Niczym wierny pies. Ledwie powstrzymałam się od śmiechu, by po chwili zmarkotnieć. Tak bardzo miałam nadzieję, że jest inny. Że nie jest tchórzem. Jak zawód boli.

      Z panną Weasley opuściłam Wielką Salę. Szłyśmy w milczeniu, nie wiedząc, jak zacząć rozmowę. Ja nawet nie próbowałam. Podczas naszej ostatniej poważnej dyskusji wykrzyczałam jej w twarz, że zabiłam Harrego Pottera. Nie uwierzyła mi, oczywiście, niewiele brakowało, a spoliczkowałaby mnie. Od tego momentu udaje, że to nie miało miejsca. Ale miało. Smutno na nią spojrzałam. Pewnie szła przed siebie, chowając w sobie skrępowanie moją obecnością. Źle ją traktowałam. Obiecałam, że wszystko wyjaśnię, bo to moja przyjaciółka, bo ją kocham. Ale jak puste były to słowa, ja nic nie robię. Jestem pod tym względem żałosna. Powinnam być szczera, powinnam obdarzyć ją zaufaniem. Powinnam. Wytarłam spocone dłonie o wierzch szaty.

– Chodźmy na błonia – przełamałam się. Rudowłosa spojrzała na mnie nieprzytomnie. Wyrwałam ją pewnie z głębokiego zamyślenia. Uśmiechnęłam się do niej ciepło i chwyciłam za dłoń – Chodź – ponagliłam. Rozsiadłyśmy się przy jeziorze. Wzrok utkwiłam w naszym odbiciu w tafli.

– Pamiętasz…

– Chciałam… – zaczęłyśmy równo. Zachichotałyśmy. Atmosfera nieco rozluźniła się. – Zacznij – zachęciłam Gryfonkę.

– Pamiętasz, jak powiedziałaś, że to ty zabiłaś Harrego? – Zaczęła cicho, niemal szeptem – Spójrz mi w oczy i powiedz prawdę – westchnęłam przeciągle, ale wykonałam jej polecenie.

– To ja zabiłam syna Lily i Jamesa Potterów – oznajmiłam wyraźnie. Już nie sprawiało mi to takiego kłopotu,  zabrzmiało prawie że jak ze znudzeniem, jakbym wiele razy to komuś tłumaczyła.  Ginevra spuściła wzrok.

– Dlaczego – załkała. Poczułam ukłucie w sercu. Dlaczego? Dlaczego go zabiłam?

– Bo dbam o naszą przyszłość – pogłaskałam ją czule po głowie. Popatrzyła na mnie nie rozumiejąc. Przymknęłam oczy i zaczęłam podśpiewywać, ignorując szloch dziewczyny.

couse all of the stars
are fading away
just try not to worry
you'll see them some day
take what you need
and be on your way
and stop crying your heart out...*

– Obiecałaś. Obiecałaś, że wyjaśnisz – nie powstrzymywała łez.

– Wyjaśnię – zapewniłam spokojnie. Wyjaśnię. Otuliłam rudą mocniej. – Ale najpierw. Co się dzieje z Ronem – dziewczyna gwałtowanie wyrwała się z uścisku. Na twarzy widniało przerażenie, ale kontynuowałam – Nie widziałam go z miesiąc. Hermiona też znika – ciągnęłam podejrzliwie. – Ginny? Co wiesz o tym? – Wyraźnie unikała mojego wzroku.

– Pokłóciłam się z rodziną – zaczęła przygnębiona – O stronę. – Uniosłam brwi? – Zakon szaleje po jego śmierci – pokiwałam ze zrozumieniem – mówią tylko o zabijaniu Śmierciożerców. Jedynym tematem jest Sama – Wiesz – Kto. Miałam tego dość, co jasno powiedziałam. W sumie Fred i George mnie poparli, ale rodzice… rodzice powiedzieli, że jeśli jeszcze raz coś takiego usłyszą, nie będę miała do czego wracać – wpatrywałam się osłupiała w zapłakaną dziewczynę. Ruda ze złością otarła łzy i spojrzała na mnie hardo. – Paulino, ja chcę dołączyć do Czarnego Pana.

      Nie dałam się ponieść euforii na te słowa. To mogło być chwilowe, na skutek złości, a ja nie mogłam z tak błahego powodu się zdemaskować. Musiałam jeszcze poczekać z wyjaśnieniami, teraz to zbyt ryzykowne. Odprowadziłam roztrzęsioną dziewczyne do dormitorium, a sama poszłam do lochów. Zapukałam do drzwi gabinetu. Suche „wejść” wprawiło mnie w lepszy nastrój. Mistrz Eliksirów widząc mnie, uniósł nieznacznie brew. Rozbawił mnie ten gest, tak charakterystyczny dla wielu Ślizgonów. Bez powitania rozsiadłam się na krześle przed biurkiem. Mężczyzna czekał, aż się odezwę. Niedoczekanie. Profesor chyba podjął wyzwanie, bo powrócił do sprawdzania wypracowań. Pochyliłam się nad zadaniem, które poprawiał w ten sposób, by przysłonić mu część kartki. Wprawiło go to w irytację, sądząc po zaciśniętych ustach. Nie sprawdzając dalej, postawił komuś Okropny. Będę go mieć na sumieniu. Postanowiłam zakończyć gierkę.

– Barty coś przysłał? – zapytałam znienacka.

– Gdyby coś przyszło, proszę mi wierzyć, panno Jackobs, przybiegłbym do pani od razu – odparł z ironią.

– W to nie wątpię – mruknęłam, przewracając oczami. – Pomóc? – Nie czekając na odpowiedź, wzięłam z biurka kilka wypracowań i zabrałam się za sprawdzanie. Nie uważałam się za wielką inteligencję, ale co nieco przez ten rok się nauczyłam. Zajęcie szybko zaczęło mnie nudzić. Odłożyłam pióro i utkwiłam wzrok w twarzy wykładowcy.

– Myślałem, że interesują cię młodsi ode mnie – spojrzałam na niego zszokowana.

– Proszę? – Snape wykrzywił usta w cynicznym uśmiechu. Zrozumiałam co miał na myśli. Przestałam się w niego wpatrywać. Mruknął coś pod nosem. – Zawsze myślałam, że jest pan strasznym gburem i chamem, ale to tylko głupie plotki, proszę mi wierzyć, profesorze – przedrzeźniałam jego sposób mówienia – nie dość, że okazał się pan życzliwym i inteligentnym mężczyzną, nawet określenie nietoperek nie oddaje w pełni pańskiego lśnienia, profesorze. Ten przenikliwy wzrok rzuciłby na kolana niejedną…

– Zamilcz – uciął rozgniewany.

– Ja tam pana lubię – mruknęłam, patrząc na czubki butów. Usłyszałam syk. Mistrz Eliksirów przyciskał dłoń do lewego przedramienia. – Wzywa pana, na co czekasz, profesorze? – Przelotnie na mnie spojrzał i deportował się. Mogłam przeszukać gabinet w celu wyśledzenia czegoś na temat planów Dropsa lub Lorda, ale tak naprawdę darzyłam Snape’a zbyt wielkim szacunkiem, by odważyć się na taki krok. Opuściłam gabinet, uprzednio upewniwszy się, czy nikt nie nadchodzi. Ruszyłam pustym korytarzem w stronę schodów. Całe szczęście Ślizgoni wieczory spędzają w Pokoju Wspólnym, imprezując do rana. Najciszej jak tylko się dało wspinałam się po schodach, by nie zwabić Irytka. Niestety, przy ostatnim potknęłam się i z hukiem wylądowałam na podłodze. Z szybko bijącym sercem podniosłam się i prawie biegnąc mknęłam dalej. Nagle zobaczyłam czerwony promień lecący prosto na mnie. Uskoczyłam w bok, z ledwością omijając zaklęcie. Wytężyłam wzrok, ale nikogo przed sobą nie dostrzegłam. Niepewnie ruszyłam dalej. Minęłam zakręt i w przerażeniu zastygłam.

– Merlinie… – wyszeptałam.

 * fr. piosenki Oasis - Stop cryin your heart out

Przez kilka dni nie mogłam zabrać się za ten rozdział. Zmusiłam się do tego po pysznej tabliczce czekolady. Mam nadzieję, że coś pomogła ; )

Najadłam się torchę strachu, bo przez 3 dni nie mogłam znaleźc telefonu. Zgadnijcie gdzie był. Pod witryną. Tak, pod - przy ścianie. Co on tam robił, nie pytajcie. Domyślam się, że kiedy zabijałam komara na tejże witrynie, musiał mi wypaść.