Rozdział 18. To kim jesteś, nie to, co z ciebie uczyniono

[*] - muzyka

Ten rozdział, jak zobaczycie, pisany nieco inaczej : ) Proszę o szczere opinie.


    Blaise Zabini, tak samo jak jego przyjaciel, miał opinię szkolnego Casanovy. Przystojna twarz, lustrujące spojrzenie oraz ten seksowny uśmiech. Wszystko to przyprawiało dziewczęta o kołatanie serca. Nikt już od dawna nie liczył, z iloma owy pan chadzał. A nie miał na pewno problemu ze znalezieniem chętnej, problem był w tym, że szybko mu się każda nudziła. Sfrustrowany chłopak zaczął szukać nawet w innych domach odpowiedniej kandydatki. Rygorystyczne zasady matki jednak nie zezwolą na „zwykłą” piękną i mądrą. Musi pochodzić z dobrego domu. A czasu tak mało. W końcu większość szanowanych czarodziejów żeni się tuż po skończeniu Akademii Magii. Większość poznaje przyszłą matkę ich dzieci w tejże szkole. Cała reszta to nic nie znaczący zapełniacze historii rodu. Przecież jedyne, co się liczy to Czarny Pan, sława, pieniądze i … powodzenie. Bez urody nie ma uznania, bez pieniędzy nie ma wpływów, bez sławy nie ma człowieka, bez Czarnego Pana nie ma Ich. Ludzi z pragnieniem świata czystego od niemagicznych. Ludzi krnąbrnych i aroganckich. Ludzi – morderców. Ludzi tchórzliwych. Ludzi Lorda Voldemorta. Ich – Śmierciożerców. Baise był jak oni. Ślepo posłuszni, nie pytają o powód decyzji – to On jest ich bogiem. Ma nad nimi władze, ustala datę śmierci. Nikt się nie zastanawia, co by się stało, gdyby wszyscy się zbuntowali. Wiedzą – zginęliby. Ale wtedy Lord nie miałby sługusów, którzy wykonaliby misję. Nie miałby szpiegów, morderców, towarzyszy. A każdy potrzebuje towarzyszy. Może głównie dlatego ich zrekrutował? W pewien sposób ta jaszczurka nadal była człowiekiem. Nawet, jeśli w małej cząstce, to jednak.
    Samotność jest najokrutniejsza. Wprowadza uczucie przybicia, zamienia się w depresję. Język nie ma dla kogo pracować, wiotczeje. Człowiek staje się schizofrenikiem, odizolowuje się od świata. Ale przecież to świat odizolował się ode mnie – będzie sobie tłumaczyć. A co później? Później zatraca się Prawdziwe Ja. Bo przecież Ja jest takim, jakim jest, a nie takim, jakim je stworzono. Blaise Zabini zdawał sobie z tego sprawę, a jednak tak uparcie chował siebie.
    Ta wykreowana przez rodziców postać miała też wnętrze. Kiedy powłoka zimnego drania na chwilę osuwała się z ciała i umysłu chłopaka, brunet okazywał się być wspaniałym przyjacielem i doradcą. Dobrym człowiekiem. A może to jednak ta sztuczna wersja mnie – zapytał raz Dracona. Ślizgon nie wiedział, co odpowiedzieć. On nie miał takiego problemu. Od początku wychowywany na członka Śmierciożerców, uczył się Czarnej Magii i bezdusznego okrucieństwa. On po prostu taki był. Nie zastanawiał się nigdy czy to faktycznie Draco Malfoy, czy jedynie namiastka tego, kim jest. Ale Zabini to co innego. Kto inny słuchałby jego wyżaleń na temat szlamowatej szkoły, jego problemów z fryzurą, kto pomagałby wybrać odpowiednią szatę na ważne, „rodzinne” spotkanie. Kto inny byłby z nim prze cały czas, niezależnie od jego humorków. Tak, Blaise to dobry przyjaciel. Ale czy dobry człowiek?
    Brunet wstał z łóżka, odrzucając natrętne myśli. Przecierając twarz, otworzył drzwi łazienki, po czym natychmiast z hukiem je zamknął. Po pokoju rozniósł się wściekły krzyk Malfoya. Blaise zaśmiał się pod nosem. Który to już raz taka sytuacja ma miejsce? Tak jest codziennie, więc trzeba by było dużo mnożyć. A on jest na to zbyt leniwy i zaspany. Powoli zapinał guziki koszuli, starannie zawiązał krawat, włożył wypastowane buty, pasujące do spodni. Kiedy łazienka się zwolniła, spojrzał w lustro i po namyśle odpiął dwa górne guziki koszuli. Obdarzył swoje odbicie cwaniackim uśmiechem i gotowy wyszedł z Malfoyem na śniadanie. Rutynowo zjadł kilka kromek i wypił kawę. Później podrwił z innych domów, poflirtował z nieznanymi Ślizgonkami. Być może je znał, ale ich imiona, twarze nic mu nie mówiły. Mógł być wtedy wstawiony lub po prostu nie zwracał uwagi na szczegóły. Niezauważenie odszedł od stołu i skierował się ku lochom. W oczekiwaniu na lekcję eliksirów zanurzył się we wspomnieniach. Tych złych i tych jeszcze gorszych. Ciągłą rutynę przerwało rok temu jedno wydarzenie. Poznanie blondwłosej Gryffonki było ciekawym doświadczeniem. Tym bardziej, że dowiedział się, że jakaś tam mugolka opisała historię Pottera. Do tej pory nie wie, dlaczego Czarny Pan kazał sprowadzić tę dziewczynę. Co więcej, dołączyła do uczniów Hogwartu. Nigdy się tym nie interesował, nadal go nie obchodzi, ale to zwyczajnie dziwne, że po spotkaniu z Lordem nadal żyje z taką  samą  twarzą.
   Do chłopaka podeszło kilku Ślizgonów. Tradycyjnie stanęli po prawej stronie drzwi, pod ścianą. Snape spóźniał się ,dając wszystkim nadzieję na brak zajęć z nim tego dnia. Blaise dołączył do rozmowy o głupocie Dumbledora. Jako członkowie Brygady Inkwizycyjnej szukali innych z Gwardii. Niestety, uczniowie dobrze się kryli. Dolores zaczęła się porządnie niecierpliwić, wprowadziła więc groźbę. Jeśli się przyznają, zostaną „jedynie” wydaleni ze szkoły, reszta winnych (lub uznanych za winnych) dodatkowo trafi na kilka tygodni do Azkabanu. Większość oczywiście nadal liczy na wielki powrót Dyrektora. Zabini prychnął znużony. Życie jest brutalne i tylko najsilniejszy przetrwają. Drwiącym wzrokiem przejechał po sylwetkach zebranych Gryffonów. Niczym niewyróżniająca się blondynka podpierała ścianę w wyraźnej zadumie. Szybko odwrócił oczy w obawie, że ktoś zauważy jego spojrzenie. Nie mając nic lepszego do roboty przysłuchał się rozmowie otaczającej go grupki.
- Draco, nie możesz się tak dawać. Razem coś wymyślimy. Zniszczmy ją – Pansy najwyraźniej była o kogoś zazdrosna. Zabini powstrzymał się, aby nie przewrócić oczami.
- Dobrze gada, pozbądźmy się jej – Reszta przytaknęła. Brunet nawet prawie tego nie usłyszał. Tyle razy miała miejsce sytuacja, że rywalka Parkinson znikała w niewyjaśnionych okolicznościach.
- Dzisiaj po lekcjach możemy ją znaleźć. Nie tak trudno oszukać szlamę – wszyscy zarechotali – poza nim. Miał ważniejsze sprawy niż kłopoty sercowe tej dziewczyny. Musiał wypełnić zadanie od Czarnego Pana. Nawet blondyn o nim nie wiedział, rodzice Blaise’a też nie. Wykonanie go – jak zwykle – zależało czy przeżyje kolejny tydzień.
    Po chwili przyszedł Mistrz Eliksirów i wpuścił ich do klasy. Nic nie mówiąc o spóźnieniu zadał im pracę i zajął się swoimi papierami. Blaise do końca lekcji tego dnia myślał o swojej misji. Jak rozpocząć, rozegrać, jak to zrobić. Trapiło go to tak strasznie, że rozbolała go głowa. Zirytowany szedł właśnie korytarzem, patrząc na buty, kiedy kogoś potrącił. Machinalnie przeprosił, nie patrząc na ofiarę.
- Wypadałoby coś powiedzieć, Zabini – Ruda osóbka wpatrywała się w niego płonącymi oczami.
- Przeprosiłem, Wiewióro, puścisz mnie? – Sugestywnie spojrzał na swój rękaw. Weasley zawstydzona rozluźniła palce i odeszła. Blaise z westchnieniem ruszył dalej. Nic już go nie bawiło, nie złościło, nic nie interesowało. Poza zadaniem. Zmęczony życiem chłopak wypowiedział hasło do Pokoju Wspólnego i opadł ciężko na fotel przed wygasłym dawno kominkiem. Ktoś usiadł mu na kolanach. Chciał strącić intruza, ale po co się było wysilać. Przecież mu nie zależy. Ciemnowłosa pochyliła się nad brunetem i przywarła do jego warg. Nie była delikatna ani subtelna. Jej śliskie od błyszczyku ustami pieściła podbródek i szyję. Dłonie wplotła we włosy, nogami objęła pas. Zabini nie myśląc dłużej oddał pocałunek, językiem łaskocząc podniebienie. Z pewnością nie znał tej dziewczyny. Nie będzie miał więc później wyrzutów sumienia. Mocno chwycił ją pod udami i zaniósł do pustego  dormitorium. Chciał zapomnieć choć na chwilę o obowiązkach. Ułożył Ślizgonkę na łóżku i znów zaczął całować. Dłoń wsunął pod bluzkę. Kątem oka zauważył czerwono złoty krawat. Włosy rozwiały się po poduszce. Były jasne. Wcześniej mu się przywidziało?
„Draco, fretko, zapomniałeś dodać…”
„Draco, nie daj się. Załatwimy ją.”
    Prawdziwe barwy znów powróciły. Pod nim leżała zdziwiona szatynka w samej bieliźnie. On sam był bez koszuli. Pospiesznie założył brakującą część garderoby i wybiegł. Pamiętał jak Paulina często wieczorami spacerowała po błoniach i to tam udał się najpierw. Lekko poddenerwowany rozglądał się po dworze. Dziewczyna siedziała pod drzewem i czytała jakąś książkę. Nic jej nie było. Odetchnął z ulgą. Wtedy zdał sobie sprawę, że się martwił. On, bezduszny morderca. Śmierciożerca. Martwił się o nią. Nie, nie kochał jej, jednak tamtego pamiętnego dnia, latem, połączyła ich dziwna więź zrozumienia. Ona też była samotna, nie miała szczęśliwego dzieciństwa. Ona jest jak ja – pomyślał. I to ta właśnie więź skłoniła go, by z nią jednak porozmawiać, wyjaśnić wszystko. Już chciał podejść, krzyknąć, zawołać, kiedy zobaczył nadchodzącą z naprzeciwka Pansy w obstawie kilku Ślizgonów.